kanatlarýma güvenip uçamadým
düþmek acý verici olur diye
erteledim seviþmeleri
geç kalmýþlýðýn yükü birikirken sýrtýmda
sabýrsýzlðým azardý
bir zincir tutardý beni kendi elimden
her sabah zirvesine çýkýp o tepenin
karanfil kokulu düþlerimi izlerdim
gözlerimde büyüyen uçurumun ardýndan
hadi gel derlerdi de
gerilerdi adýmlarým
titrerdim
þimdi düþlerim yetim
hayalin haram
kanatlarým anlamsýz
sen mutluluðu der be gülüm
ben külüme dönerim.