BEN DE DİLSİZDİM
Ömrümün kýrk yedinci Ramazanýna da,
Hüzünle, baþým önümde, hoþ geldin dedim,
Biz nasýl gülebiliriz, fani dünyada,
Masum çocuklar ölürken, ben de dilsizdim.
Müslüman sýratý geçmeden nasýl güler,
Gýrtlaktan aþaðý geçmeyen ibadetler,
Bize baþ olmaya çalýþýyor, köleler,
Müslüman kurþunlanýrken, ben de dilsizdim.
Baþým açýk, namaz, abdest yok, aç durarým,
Kendimce, makbul oruçlar tuttum sanarým,
Her iþte susar, dinime yorum yaparým,
Dinime küfrederlerken, ben de dilsizdim.
Karným tok, ne bilirim ben açýn halini,
Hepimiz bir yýl ezdik garipler belini,
Hangimiz verdi, onlara yardým elini,
Bana ne deyip geçerken, ben de dilsizdim.
On bir aydan farkým yok, bu ayda da ayný,
Dudaklarým boya, giydim dizde fistaný,
Günüm zaten her an dedi kodu alaný,
Günahlarýmý iþlerken, ben de dilsizdim.
Müslüman, Müslüman gibi yaþayamadý,
Elin kâfiri geldi, camide kurþunladý,
Hain münafýklar onlarý alkýþladý,
Ana-babalar aðlarken, ben de dilsizdim.
Camiden çýkmaz, kendini müslüman sanýr,
Bir ayet söylesen, olmaz diye baðýrýr,
Noktasýný inkâr eden kafir sayýlýr,
Baykuþlar vaaz ederken, ben de dilsizim.
05/10/2005
dursun yeþil
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.