GÖNÜLLER MEŞKE GELİR

Hakikat serpilince, ihyâ olur þehirler
Parçalar bütünleþip, ýþýklar düze çýkar
Denizler sevdâ bekler, irin yýðmaz nehirler
Yine mýzrap dillenir, âþýklar canlar yakar

Sahilde kasvet olmaz; ufuk, umut saçarken
Dalgalar inlemez hiç, kalplerde gül açarken
Sonlanmaz neþelerim, martýlarým uçarken
Ayrýlýklar çaðlamaz; göz, kora korla bakar

Kuyulardan çýkar aþk, öpüþür hep bugünle
Yaþamaz âlem artýk, içindeki hüzünle
Þehirlerim mest olur, kalplerdeki düðünle
Yollarým yýldýz toplar, mehtâbým aþkla akar

Pervâne’nin o anda, fýrtýnalarý diner
Loþluk tütmez ýþýklar, karanlýk birden siner
Tutuþur hisler bir bir, zulmün perdesi iner
Gönüller meþke gelir, hasreti þevkle yýkar



Sosyal Medyada Paylaşın: