Boynun bükük, hislerin sönük, kalbin bölük!

Böyle deðildin eskiden
Hali melal bahçesinden bir pareydin, evet bir gül-ü nihaldin
Umutlarýn açardý, þevkin her yaný kuþatýrdý, nefesin harý ardý, farký manaydý
Ne oldu, hangi elem sinende ufkunu kararttý, sürurun kayboldu, gölgen þad oldu






Neydi vefa duygunu zedeleyen
Bin hüzün içinde nefesini demleyen, kederler içinde halini yýllara gark eden
Çekip giden, arzularýn hasretini sinene ilga eden, gönülden çektiren, sükut ederken
Kimseye ayan etmeden, gözlerden dökerken, geceye seslenirken çileyi nefeslenirken






Göremediðim, fark edemediðim
Hayatý manasýna abat ederek, hakikatine ülfetle eremediðim
Derdi gam bildiðim, rahmetin vesilesini ötelediðim, hevesi bir asude bildiðim
Suhulet cenahýnda edebi ihmal ettiðim, inþirahý akýl etmediðim, umud vehmettiðim






Saklý sandýkta duran nameyi
Gönül dilinden kaleme alýnmýþ ve hasrete kanmýþ bir edebi aþký payeyi
Görmedim, akýl sýr erdiremedim, ayan olan halimde dahi düþlerimde yer vermedim
Yýllardýr kimseye söz etmedim, sinemde ki koru niye fark etmedim, evet, ne sefilim






Ne kadar özürlensem kar etmez bilirim
Derdin sahibidir, hali lal olan, hasreti nefesinde bulan, umutla yarýnlarý koklayan
Bedbin ve bizar kalan, boynu bükük bir þekilde sessizlik içinde aranan hissederim
Bin dert ile, kalbimin lekeli sahifelerinde inlerim, gönlümü hicran nidasýna veririm








Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: