Sokaðýn en iþlek civarýný
Paçalarý ýslak bir çocuk mesken tutmuþ.
Dualardan,gülücükler takýþtýrýveriyor yüzüne.
Elleri
Bayat ekmek kokuyor...
Soðuk
Dudaklarýnýn pembeliðini yarýyor adeta.
Gözlerine bulutlar oturuvermiþ
Geceleri yaðdýrýyor yaðmurunu.
Gündüzleriyse
Gözbebeklerini dilendiriyor
Tekrarlanan,diz çökmüþ kelimelerle.
Ne gökyüzü kadar mavi bir önlüðe umut baðlýyor
Ne de derse geç kalabileceði tenefüslere.
Onun umutlarý kokmuþtur!
Aðzý düðümlenmiþ poþetlerde...
Anne kucaðý oluvermiþ banklar
Sýðýþýr en sýcak köþesine.
Bozulmamýþlýðýn rengini aramakla meþgul
Bulduðu üç beþ yemek,
Avuç içinde.
Sökülmüþ kazaðýndan ihanet akýyor çýplaklýðýna
Deþiyor,dikiþi patlamýþ etini.
Ayaðýndaki yýrtýk pabuçlarý küfrediyor patlaklarýndan
Eskiye dair olamamanýn üzüntüsünde.
Derisi kalkmýþ yüreðinden
Kara sinekler daðýlýveriyor bedenine.
Ne beyaz kalabiliyor hayalleri
Ne de huzur elinden tutuyor!
Küçük bir çocuk gibi...
Nurhan Ulukan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.