Tarçın Kokulu Salepli Sabahlarda

geç kalmýþ bir ilkokullu çocuk gibi
nefes nefese ve yanaklarým kýpkýrmýzý
sanki ciðerlerim kopacakmýþçasýna
sanki iki adým az atarsam dünya duracakmýþçasýna
koþtum sana doðru
tarçýn kokulu salepli sabahlarda

aþkýn yýldýzlý gecelerini
yüreðin ateþini ve küllerini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

bir elimde birþey mutlaka olurdu
veya cebimde bir sakýz bulunurdu
biliyordum en basit þeylere bile ihtiyacýn olurdu
sanki yolda bulmuþum gibi verirdim þaka yollu
bana yazmaný istediðim mektubun pulunu
unuttum ben kendimi bu doðru
tarçýn kokulu salepli sabahlarda

sevginin alýnmayýnca tükendiðini
ben olmayýnca senin gideceðini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

kýþ masallarýnýn sonu genelde mutlu olurdu
nasýl olsa ayak izlerinden bulurdum yolu
ondan olsa gerek kar hep yaðacak sandým
dönüþümde sýcacýk bardaðý avuçlarýma alýrdým
o tarifsiz kokuyu doya doya soluklanýrdým
tarçýn kokulu salepli sabahlarda

olanýn eskimekten öte yok olup eksildiðini
tadlarýn kokularýn deðiþtiðini
görmüyor ve bilmiyordum o zamanlarda

aþk þiirlerimi yalý pencerelerine gizlediðimde
yalýlarýn yandýðýný görmemiþtim
kupkuru yüreðime su diye seni verdiðimde
dalgalarýn denizfenerlerini bile yýktýðýný bilmiyordum
aklýmdan geçenleri yazarken þimdi farkediyorum
bir dalgakýrana oturmuþum ve arkamda bir yalý enkazý
vakitlerden
tarçýn kokulu salep gibi bir boðaz sabahý













Sosyal Medyada Paylaşın: