Miniklere anne sütü yaradý, hepsi kocaman oldu,
Þimdi onu býrakýp yiyeceklerine ortak oluyorlar,
Bir süre sonra daha da büyüyecekler, gidecekler,
Baþka yerdeki hayatýn ufkunda süzülecekler...
Hayat böyle deðil mi, doðan büyüyor, gelen gidiyor,
Herkes uzaklaþýp baþka hayatýn ufkunda salýnýyor,
Biz de çocuktuk, önce büyüdük sonra adam olduk,
Yaþlanacaðýz ama nedense ondan pek hoþlanmadýk...
Bugün de güneþ pencereden içeriye bakýp gülümsüyor,
Masadaki çiçek mutlu, yapraklarýný ona doðru uzatýyor,
Arkamýzdaki mevsim inatçý, bizde ayrýlmak istemiyor,
Biz de kararlýyýz, kýþ mevsimine hazýrlýk devam ediyor...
Tekrar miniklere dönelim, gidip onlarý biraz seyredeyim,
Güne bu sevimlilerin vereceði duygularla baþlayayým,
Ýlerleyen zamanla daha pek çok nazar var atacaðýmýz,
Yoksa eksik kalýr, bizi dürtmeye baþlar duygularýmýz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.