Hazana inat miskinliðimden sýyrýlýp,
Mistik bir havayla býraktým kendimi doðanýn kollarýna.
Dinginliðe ulaþmak içindi düþen yapraklarýn arasýnda.
Ya Allah-bismillah diyerek yürümeye baþladým.
Dilimde dualarla iyiliðini isteyerek...
Ýlahi bir güç eþlik ederken adýmlarýma,
Ötelerden can geldi yorgun ayaklarýma.
Cývýl cývýl yankýlandý kuþ sesleri kulaklarýmda…
Huzuru yakalamak üzereyken eteklerinden
Bozguna uðrattý bütün zihnimi;
Kuytu köþede aðlayan kadýnýn hýçkýrýklarý…
Hüznün sancýsý yapýþmýþtý gözlerinin içine.
Sað eli titreyerek tuþlarken telefonu,
Sol eliyle siliyordu rimele bulaþmýþ gözyaþlarýný.
Okuduðum her duayý yolladým çaresiz bakýþlarýna.
Huzur ver Ya Rab – aðlamasýn hiçbir kadýn-
Ardýndan kendimi de ekledim bencillik ederek;
Beni de aðlatmasýn hiç kimse, aðlatmasýn Ya Rab!
Kadýn hâlâ oradaydý.
Ýçim titreyerek tamamlarken parkuru,
Görünmeden gözüne dualar ettim usulca.
Yaratana yalvararak…
Neden aðlýyor ki kadýn, kim yaktý canýný?
Baðrýndan hoyratça koparýlan evlat mýydý aradýðýn?
Yoksa vefasýz sevgiliye son kez ulaþmak mýydý niyetin?
‘Aðlama’ dedim sessizce.
Aðlama! Beni dertlerinle daðlama…
Emine/ Manisa/ 14/09/2010