BEBEKLER

Aðlatmýþlar doðduðu gün.
Okþamýþ, güldürmüþ,uyutmuþlar.
Anneye kalsa; el bebek-gül bebek büyütmüþler.
Þirin bulup öpücükler kondurmuþlar.
Herkes fakirmiþ güya
Ne lazýmsa alamamýþlar.

Kýt kanaat sevgiyle yürütmüþler.
Hülyalar inþa etmiþler üzerine de;
Hayallerini görememiþler, duyamamýþlar.
Bebeðin yerine de yaþamýþlar hayatý da;
O kimin hayatýný yaþayacak diye düþünmemiþler.
Sürekli hatalardan geriye hiç dönmemiþler.

Bereketsizliði bile bebekten bilmiþler.
Bebek; yaranamamýþ kimseye.
Yaramamýþ hiç bir iþlerine.
Onu sevmekten vazgeçmiþler.
Körlük ederek vefaya ceza vermiþler.
Ceremeyi bebeðe kesmiþler.

El bebek-gül bebek büyütmüþler, eðitmiþler;
Ahirete götüremeyip mal mülk býrakmýþlar.
Ne var ki; bebeðin ömründen tüketmiþler.
Bebeklerini bir garip sevmiþler.
Büyüdükçe kýsýtlamýþlar.
Çocukluktan da soyutlamýþlar.

Gülücükler dudaklarda donmuþ.
Duymuþ olanlarý bebekler.
Anneler daha çok bekler.
Bebekler; böyle dünyaya gelmeyecekler.
Gelseler de sevmeyecekler.
Sevgi tarlalarýnda, ayrýk otu derleyecekler.
Sosyal Medyada Paylaşın: