YAPRAK DÖKÜMÜNDEYİM

Hüzün yine dalga dalga yayýlýyor evimin her köþesine,
Salon ýssýz, mutfak ýssýz,
yatak odasý ýssýz...
Oðlumun odasýna geldim ..
açtým radyoyu,
Radyoda bile Hüzzam Makamý çalýyor...

Biliyorum bir ben deðilim yalnýz,
Bir ben deðilim kimsesiz,
Günüm yalnýz, gecem yalnýz...

Balkona çýktým hava gri bulutlarla kaplý,
Birazdan yaðmur yaðacak
....saðanak saðanak,
Özlemiþim yaðmuru,
özlemiþim havalarýn soðumasýný...
Özlemiþim Sonbaharý..
Hazan mevsimini...

Sararan yapraklar gibi
benimde sarardý ömrüm,
Sonbaharýmdayým biliyorum,
hüzzam faslýndayým
Hazan mevsimi gibi benimde ömrüm,
Yaprak dökümündeyim...


Ekim esiyor son baharýn son saatlerine doðru..
Hüzzam bir þarkýnýn býraktýðý derin izler
göz çukurlarýnda haps eder kekremsi bir tat gelir...
Kýrgýnlaþan yüz hatlarý sararmýþ bir yaprak misali
ömrün yazgýsýndan bir kýþ yaz daha götürür...
Sigaradan çekilen derin bir nefes arkasý
boðazýna kaçan hýçkýrýklar anýmsatýr
arkanda býraktýðýn iki ayaklý düþ katillerini.
neye yarar ki...
Ömür denilen yazgýnýn içinde kaç kuruþluk can var ki ?

Aylin Akgün


Sosyal Medyada Paylaşın: