BOŞ VER BE GÜLÜM.

Çileleri yastýk, ettim baþýma.
Aðu kattý nankör, insan aþýma.
Kime caným dedim, yedim bir sille.
Bülbülle þakýdým, sevindim gülle.

Var günde dostlarým, her zaman çoktu.
Yedik içtik gezdik, itiraz yoktu.
Anladým gerçeði, iþ bozulunca.
Naðmert kapýsýndan, kul kovulunca.

Teselliyi buldum, ben þiirlerde.
Kalemim dostumdu, kötü günlerde.
Bana sizden yakýn, yüce mihmaným.
Bana yol gösterdi, nurlu kitabým.

Sýkýntýlar bir bir, gitti ruhumdan.
Kaybetmedim asla, ben onurumdan.
Bir dilim ekmeðe, þükrederim ben.
Zengin ol yoksul ol, çürüyecek ten.

Okuyan beklide, þaþýp kalacak.
Yok günde dost olan, makbul olacak.
Bunlarý yaþýyor, bu insanoðlu.
Doðruluk azaldý, kötülük dolu.

Yangýn var yanýyor, dört bir yanýmýz.
Yalana dolana, doydu karnýmýz.
Ýnsanoðlu nankör, doymuyor nefsi.
Yalýlar villalar, bitmez hevesi.
Türkmendaðlý derki, ölüm var ölüm.
Din iman toz duman, boþ ver be gülüm.

HÝLMÝ CAN.
20.AÐUSTOS.2010.

(2856)

Sosyal Medyada Paylaşın: