Bayram Ve Çocuk
Gelsen bir akþam
Sessizce þöyle,
Mevsim bahar,ay nisan , gün arefe…
Dolsa odamýza aydýnlýk yüzün,
Açsa goncalar yüzünde bir öksüzün.
O gün:
Bir kaþýk fazla olsa soframýzda,
Bir parça ekmek,
Ne hoþ olurdu kimseyi beklememek .
Özleyen,özleten tatlý sesinle
Yaksan kýnamýzý ’’nen’’ söyleyerek
Sonra yeniden kurutsan nefesinle.
Dinse bütün aðrýlarým gözbebeðinde,
Isýtsam yüzünde ellerimi,
Öpüþsek,koklaþsak,baþým göðsünde…
Sinse pamuk ellerinden ýtrýn,
Okþanan saçlarýma.
Gölgen duvarlarda gezinse
Hiç bitmese gece
Hiç olmasa sabah
Bir bitmez rüyaya uzansam kollarýnda,
Ah!Güzel anneciðim ah!
Ýstemem hiçbir oyuncaðý hediye
Sen kendini getirdin ya,
Yüreðini,ellerini,gözlerini,
Bunlar yeter,
Bir bayramlýðýna hiç deðilse.
Yýllar geçecek,
Sen gelmeyeceksin,
Çocuk kalbim biliyor.
Arefe gecelerinde gözlerim kan çanaðý,
Yüreðim taþ kesiliyor
Daha kaç bahar gördün,
Kaç gün hasret giderdin sevdiklerinle
Yaþýn yirmibeþ bile deðil anne,
Bu vakitsiz gidiþ neden,
Derdin ne ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.