Iþýk yoktu -Kent soylularýn dirimi Sýcak,diken diken Bir hüzün biriktiren- Ve þehir salkýmsaçak saçlarýna doladý Huzursuz karanlýðý Ve toprak Ýnsanlarýn yüzlerindeki Engebelere öykünerek Eðildi büküldü
Bir kadýn Üzüm sepetleri kollarýnda Çiçekli pazen etekleri Ýç çekiþleriyle doldurdu ufku. Aylardan dolunaydý Yýldýzlar akýyordu þehre Ve güneþ her gün biraz daha tembel Gecikiyordu doðmaya
Doðu uzak kaldý kente… Batý soyutladý onu… Ortalýkta kalakaldý Bir baþýna þehir tenha… Efsaneler büyüdü þehrin yüreðine