ŞAİRLER ÖLÜNCE

ÞAÝRLER ÖLÜNCE

Þairler ölünce derindir sýzý,
Gizliden gizliye çocuklar aðlar.
Kýrýlýr ozanýn kopuzu, sazý,
Gönül tellerinden ýrmaklar çaðlar.

Hýçkýrýk sesiyle büyüyen yaþlar,
Fersiz gözlerimden akmaya baþlar.
Yetimdir hayaller, öksüzdür düþler,
Ruhumu sükûtun kemendi baðlar.

Kýrýlýr, dermaný tükenen dizler.
Dondurur, takvimden habersiz yazlar.
Gelinlik çaðýnda cümle genç kýzlar,
Analar, bacýlar karalar baðlar.

Þairler ölünce aðlaþýr gökler.
Doðacak günlere aðýtlar yükler.
Kalemler çaresiz teselli bekler.
Mazlumun feryadý yürekler daðlar.

Lügâtler lâl olur, semboller biter.
Hecenin baðýnda baykuþlar öter.
Aruz diyarýnda yangýnlar tüter.
Nevbahar olsa da hazandýr baðlar.

Saklanýr yýldýzlar sisler ardýna.
Ayla güneþ döner matem yurduna.
Gündüzler, geceler yanar derdine.
Þairler ölünce yas tutar daðlar.

Hayat seli sona doðru akýþta,
Yollar biter geçit vermez yokuþta.
Sonsuzu özleyen þair bakýþta,
Ne anlam taþýr ki mevsimler, çaðlar?

Mahzundur besteler, buruktur türkü,
Þairsiz dünyada hüzündür þarký.
Kalýr mý dirinin ölüden farký?
“Yaþarým” dese de, ölüdür saðlar.


Gazi Hüseyin KILBAÞ

Sosyal Medyada Paylaşın: