İstanbul Dileniyorum Senden
Ben bir Ýstanbul dilencisiyim
Beni gören benden kaçsa da
Sefil isteklerime boyun eðer
Dilenmeye her gün yeniden devam ederim
Bir gün sizinde yolunuza çýkabilir sizden de
Ýstanbul dilenebilirim...
Gün bitimi yorgunuyum
Palazlandýðým,
Bütün gecem evsizlerin uðrak mekânlarýydý...
Gözde mekâným gece üç ten sonra takýldýðým
-genelde þaþmaz -
Sinan paþa caminin kuzeyinde kalan bahçe duvarý köþebendidir
Bilmeyenler için tam adresimdir
Hani pek sanat-siyaset camiasýndaki muhterem zatlarýn
Uðrak mekânlarý kadar konforlu olmasa da uðrak yerlerim
Bir- köpek öldüren- diktiðimde kafama
Balýkçý barýnaðý tüm zamanlarýn
En gözde konforlu bir mekânýna döner örneðin...
Kaldýrým aðaçlarýnýn eðimli yaprak aralarýna sýðýnan
Öten sýðýrcýk kafilesi varsa
Bir çifte kumru da süslüyorsa
Attýðým ekmek kýrýntýlarýnýn etrafýnda dönerek semah’lý yorsa
O geceyi
Hele birde Sere serpe bir yosma
Sokaðý yankýlatan topuk sesleri...
Cadde bostan sokak sahnesinde çýkmýþsa defileye...
Göðüs kafesinden çýkan memeleri
Açýk saçýk kýyafeti ile semtin eþrafýna bir resital sergiliyorsa
Ben mekânlarýmýn ’monþer’i de
Nasiplendiðinden tüm bunlardan
Üstelik hiç para harcamadan
Zat-ý âliniz hiç deðmesin keyfime...
’Düþün’enin dediði gibi
’bakmak deðil, görmek önemli’
Benim tarafýmdan
Yaþam felsefesine bu açýdan bakmak icap eder
Baþkasýnda deðersiz görüneni
Kendine deðer kýlacaksýn...
Bildiðim kadarýyla da
Kimim kimsem yoktur
Neyin var diye sorarsanýz
Sahipsiz birde kedim var
Ekmeðimin benden artakalanýný onunla bazen bölüþürüm
Yediðimi beðenmez bazen...
Bu kadar anlatmýþken deðinmeden geçemeyeceðim
En çok sevdiðim yemek deniz yumuþakçalarýndan midye dolmasýdýr
Getireniniz olursa uzun zaman oldu raký da içmedim
Beyaz peynirden bir dilim
Bir parça da limon eklemeyi ihmal etmeyin
Belirttiðim gibi
...Ýstanbul dileniyorum sende-n...
Baþýný Anadolu ya yaslamýþ
Tahir’in ana kucaðýna yasladýðý gibi
Birde Marmara’sý var
Hani þu haliç’i býkmadan þarap çanaðýna dolduran... Ýçen
Yorulmadan... Yudumlayan...
Hani yok mu mütevazý dilenciliðime ilham kaynaðý olan... Þu Ýstanbul...
Varsa sende Allah rýzasý için...
Mevsimleri...
Zamaný...
Bende kalan
Sana örtünen
Bir zahir aðrýsýyým bu þehrin
Yapýþkan
Ulu orta
Seni yere çalan saralý bir nöbetin hummasý
Sancýsý...
Aðrýyan yaný
Utancý...
Belki de sevinci,
Boðumlu bir gün ardýna çeviren acýsý
Kirli ellerimin
Eklentisi sende yatan Ýstanbul dileniyorum
Sende var
Bunu iyi biliyorum...
Ben Ýstanbul’u bazen hiç tanýyamayan
Bir Ýstanbul dilencisiyim...
Pek karýþaným edenim olmaz
Zabýta Resul dýþýnda
O da ne yapsýn,
Görev bilinci diye aldýðý talimatlara uyar
Diðerlerinden farklý nizami bir adamdýr
-iki pýrpýrý bu sayede omuzlarýnýn yanaklarýnda vardýr-
Ortalarda gezinip Ýstanbul dilenmemden hoþlanmaz...
Bazen alýr nezarete götürür komiser Vedat’a teslim eder
Eminönü karakolu biraz zorunlu uðraklarýmdandýr
Tutsak olmayý oldum olasý sevmediðimden
Uzak kaçarým kelimenin manasýndan fiiliyatýndan
Ýsteðe baðlý olandan bile
Bir Ýstanbul ece’si sayesinde...
Bahriyesi olduðu ömrümün
Önünden geçtiðim bir þarap evinde
Tabelasýnda Levi’nin þarap evi yazar
Þaraba aþka ve sefaletime
Para harcayanlarýn
Daðýtanlarýn
Taþanlarýn
Damarlarýný kurutanlarýn hayatýn...
Coþkusundan biraz da ayýba kaçanlarýn belki...
Akþamsefalarý ipekli giyinirlerin...
Gece kulüpleri çýkýþlarýnda
Gözünün içine baka baka Ýstanbul dileniyorum
Beni gören Ýstanbul veriyordu...
Ama bunu kendileride bilmiyordu
Mýsýr çarþýsýnda yolumu kaybettim
Kendimi ararken
Kâðýthane de sahtekâr bir dilenciye rastladým
Meslektaþýmdý
Bir kolunu yeninden çýkarmýþ
Partal kýyafetinde... Saklamýþ...
Para dileniyordu,
Kirli elini insanlarýn ‘acýyan’ yanýna uzatýyordu
Allah rýzasýnýn karþýlýðýný arýyordu...
Ben Ýstanbul topluyordum
O para...
Ben Ýstanbul dileniyorum
O belki de senden bir sigara...
Bir opera...
Selimiye kýþlasýna örtünmüþ bir yýldýzda
Aranýyorum
Hümanist bir gece sessizliðinde
Ben Ýstanbul’u dileniyorum
Aþký,
Ýhanetin yok bana Ýstanbul ben seni insanlarda arýyorum
Yani minik ellerinde Leylanýn
Gün batýmýna yakýn
Menekþe ve leylak kokularý sarmýþ bir mezar taþýnýn
Kurt kiremit istasyonunda haydar paþa postasnýn
Deniz fenerinden kýz kulesine
Bir dalgakýran çemberiydi gözlerin
Gözlerin mavi bakýyordu
Boðazýn serin sularýnda yýkanýyordu
Bir
Bir
Ben bir Ýstanbul seferiyim
Otobüs duraklarýnda
Asfalt kayýþýný doladýðým boynuma
Ekmek arasý dostluklarýmýz
Dostluklarýmýz ayaküstü uðrak yeri
Galata köprüsünde ...
Üsküdar...
Üsküdar dilimde türkülenir
Ben bir ’Ýstanbul dilencisiyim’
Efsane yüklü gemiler boðazdan uzak ülkelere
Tarih öyküsünü taþýrken
Ben seni dileniyorum istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.