AĞLADIM BEN

Anamdan doðunca, dünyaya baktým, þöyle,
Kurtlar vadisindeyim diye, aðladým ben.
Bu günleri görmüþüm, o günün diliyle,
Dost ihanetine uðradým, aðladým ben.

Anam-babam yalaka evladý severdi,
Kocamýþ kurtlar, yavru kuzuyu geverdi,
Çocuklarý seviyorum diye döverdi,
Ceketimi baþýma çekip, aðladým ben.

Sýkýþýnca dost sanýp, kapýsýna vardým,
“Elimden tutar mý?” ümidiyle yalvardým,
Dinledi, dinledi, ben de inandý sandým,
Senin meselen dedi, döndüm, aðladým ben.

Denemeden onu dostum oldu sanmýþtým,
Gerçi ben hiçbir zaman akýllanmamýþtým,
Denize düþünce yýlana sarýlmýþtým,
Ýlgilendirmez dedi, yandým, aðladým ben.

Muhtaç olsa, gece açardý, telefonu,
Yere kapaklandým, tanýdým, þükür onu,
Akýlsýz kafam, daha çok yer, yaþ odunu,
Vay yalnýzlýðým dedim, döndüm, aðladým ben.

Evde karýyla-oðlan uyladý kafayý,
Bilekler güçlendi, oldular kabadayý,
Domuzdan daha adidir, emmiler, dayý,
Daha akýllanmadým dedim, aðladým ben.

Kafam kocamandýr, akýldan yoktur zerre,
Anamdan doðduðum gibi, giderim kabre,
Gelen, giden boynuzsuz buldu, hal nadire,
Kabre girmeden öldüm dedim, aðladým ben.

30/09/2005

dursun yeþil
Sosyal Medyada Paylaşın: