Ölmek yeni bir şey değil ki

Tam da böyle söylemiþtim
Son sözcüklerin sonrasý kendime
Bir gün dedim gelirsen
Bulacaksýn beni sahilde yürürken

Ama
Ýçimi öyle kanattýn ki
Öldürdün yaþlý beden de seni bekleyen sevgiyi

Bu gün çok caným yandý
O kadar kimsesiz ve çaresizdim ki
Ya da öyle hissediyordum
Sadece sýcak bir dost eline ihtiyacým vardý artýk
Belki de sadece biraz maneviyat
Çaresizim çok endiþeliyim diye

Biraz çare ya da biraz teselli bekledim
Bir baktým ki yoksun
Sana olan tek pamuk ipliði baðým
Sadece telefon ,
O da sessiz

Hep tedirginliðini hissettirdin
Asla bana güvenmedin
Ne acý !
Hiç yürek sevdiðinin acý çekmesini ister mi
Senin yerine ben acý çekmeyi seçmiþken

Sevgiler öldürülüp gömülmemeli
Þimdi aðlamak istiyorum
Sadece bir ölüye aðlar gibi
Bir gün oda bitecek
Týpký dost ölüsü gibi kabulleneceðim
Aþkýmýn cesedin de toprak olmasýný

Beni yüreðinin içiyle anladýðýný
Çok iyi hissettiðini biliyorum
Ürktüðüm þeyleri sana söylemek
Ýçimi hafifletmiþti
Çünkü beni iyi hissettiðini biliyordum

“Sana aþýk mýyým” bilmiyorum artýk

Bildiðim bir þey var
Ben istemem ki asla bir baþkasý yaklaþsýn bana
Yaralarýmý sarmaya
Sýðýndýðým bir liman olmak için
Sabýrla beni kazanmaya da çalýþsýn

Ölmek yeni bir þey deðil ki bu dünyada
Yalnýzým
Ýçimi hiç konuþmadan geçiyor günlerim
Yazmaksa
Kalem hiç düþmeyecek elim den

18 Aralýk 2006 Mehmet Düpel

Sosyal Medyada Paylaşın: