Hüznün Gözyaşları

bir tutam karanlýktý aklýmda kalan
gözlerim kapanýrken
ýsýtýrken bakýþlarý yüreðimi
ýslak ve nemliydi gözyaþlarý

delirmek iþten bile deðildi
inadýnýn karþýsýnda
çayýmý doldururken bardaðýma
bir taraftanda tükenmiþliðimi
çekiyordum ciðerlerime

o sokak senin bu sokak benim
koþuþturmacasýnda
çözüm aradýk çaresizliðimize
bir labirentte kaybolmuþtuk
biliyorduk aslýnda
çýkýþý olmadýðýný
dönüp dolaþýp
belkide hiç karþýlaþmadan
ayný noktaya geleceðimizi

çok deðildi istenen
ama öylesine kördüðüm olmuþtuk ki
çözüm sanki güneþteydi
uzandýkça ellerimiz
ikimizde yanýyorduk cayýr cayýr
sonrasý
hayallere yolcuk
düþlerde buluþmalar

defalarca baðýrarak uyandýk kabuslardan
ne Hýzýr yetiþti imdadýmýza
ne Lokmaný sarar bulduk yaralarýmýzý

Kenan Ziya Akbaba



Sosyal Medyada Paylaşın: