YATIYORLAR 1
Komþular dünyayý birbirine dar edenler,
Yaþamamýþlar sanki ibret daðýtýyorlar,
Bir bardak suyu, insanoðluna vermeyenler,
Ne güzel dost olmuþlar, yan yana yatýyorlar.
En çok seveni olmuþ nöbet tutan taþlarý,
Çatýlmýyor artýk hilâle benzer kaþlarý,
Nerede kýlýç gibi keskin dilli baþlarý,
Suyu kesik, deðirmen misali, yatýyorlar.
Susmuþ artýk dün bülbül gibi þakýyan diller,
Kovmuþtu belki kapýdaki garibi eller,
Paylaþýlmaz mallarýn yerinde esmiþ yeller,
Kýrk yýllýk dostlar, kucak kucaða yatýyorlar.
Uðruna boðuþtuklarý topraða doldular,
Çok gördüler çorabý tamamen soyundular,
Hepsini mezara en sevdikleri koydular,
Boþuna boðuþmuþuz, diyerek yatýyorlar.
Yürürken endamýndan topraðý titretenler,
Bir sivilceden güzelliðini yitirenler,
Çýkar için susuz dereden su getirenler,
Aç, susuz dua edene hasret yatýyorlar.
Bir zamanlar öyleydik diye baðýrýyorlar,
Fatihaya muhtaçlar ki hep yalvarýyorlar,
Bir gün bizler de gideceðiz, çaðýrýyorlar,
Soðuk, sýcak ayný yanlarýnda yatýyorlar.
06/06/2006
DURSUN YEÞÝL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.