Býrak uðraþma artýk, her türlü saç sakalla
Git uðraþ içindeki, karný aç kurt çakalla
Hoþt ulan hoþt havlama, kudurmuþ seni pitbul
Çöplüðe yaðlý kemik, gömdüm hadi git de bul
Türbanýma havlasýn, dursun bizim bu Dursun
Hatta aðzýnda salya, köpürsün ve kudursun
Bir iðne vurur kýçtan, okþayýp baytar Haydar
Bir yersen, koca dünya, baþýna dar gelir dar
O gözünü baðlarým, bacýmýn türbanýyla
Üzerinden geçerim, dedemin sabanýyla
Eðer dil uzatýrsan, bacýsýnýn ýrzýna
Aðbeyi de el sürer, o biricik kýzýna
Kulaðýný aç dinle! her insan günah iþler
’Gülme komþuna gelir, o, baþýna’ demiþler
Kýnama ha kimseyi, boynuzlanýrsýn birgün
Mahallenden ederler, seni ahýra sürgün
Gezersin tam Vikingler, gibi sivri boynuzla
Sonra þiir yazarsýn, bir ,,boynuzlu’ rumuzla
O kulun günâhýnda, ne suçu var türbanýn
Genelleþtirmek saklý, ardýnda bu çabanýn
Bundan ders çýkar Dursun, hiç güvenme dostuna
Hatta evde serili, erkek ayý postuna
Elin bir ayýbýný, yazmak hakkýn mý burda?
Asýl senin aklýn ve fikrin hergün uçkurda
Benim sözlerim sana, deveye tam bir diken
Hanzo kocasý olur, yularýndan da çeken
Ben senin gibilere, çýð gibi durmaz kayarým
Usta balemimle bal, kabaðýný oyarým
Kocasýnýn ne suçu var, kimseye ,,hanzo’ deme
Bu haltý da bir daha, buralarda hiç yeme
Bir tek türbanlýlar mý, yatýyor nefse uyup
Açýklar yatmýyor mu, gece kendini soyup
Uzanamayýnca da, ciðere nankör kedi
Gidip de el âlemin, bokunu böyle yedi
Hiç kimsenin nefsini, temize çýkarmam ben
Gece olan ayýbý, gündüze çýkarmam ben
Ayýbý örtmek aklýn, ahlakýn muktezâsý
Dedi kodu yapana ,,kadýn’ ismi sezâsý
Bir Arap atasözü vardýr: ,,Men dakka dukka’
Kimsenin namusuyla, etme alay ve þaka
Gözünle mi gördün ki konuþuyorsun burda
Yuvarlan camýz gibi, attýðýn bu çamurda
Yýllarca uðraþtýnýz, türbanla artýk yeter
Köhne zihniyetiniz, pislikten daha beter
Kim ne giyerse giysin, çeneni lütfen kapat
Diline düþme sakýn, kalemim bir piskopat
Anlayana kâfidir, nush ile tek bir tekdir
Tekdirden anlamayan, hakikaten eþþektir
Soner Çaðatay 25 Mart 2011 / Wuppertal