BİR YOLDA YÜRÜYORUZ.

Ne baþý var ne sonu, bir yolda yürüyoruz.
Ömrümüz son bulunca, çaresiz duruyoruz.
Baþýmýza dikerler, musalla taþlarýný.
Münker nekir gelince, yolarsýn saçlarýný.

Ýþte böyle baþlýyor, biten yolun son demi.
Mezara götürüyor, tabut denen bir gemi.
Bembeyaz kefeninle, indirirler kabire.
Ýmam talkýný verir, dua okur habire.

Sonra çekip giderler, kalýrsýn bir baþýna.
Saðýn solun meftadýr, baktýrmazlar komþuna.
Ýmam zaten bitirip, son vermiþtir talkýna.
Þimdi sessizlik baþlar, dikilirler baþýna.

Sorularý sorarlar, cevap senden beklenir.
Arz ettiðin ifade, defterine eklenir.
Ya kabrin cennet olur, vereceðin cevapla.
Yâda yargýlanýrsýn, kara kaplý kitapla.

O melekler diyor ki, biliyorduk biz seni.
Azaba alýþtýr sen, þu nazik bedenini.
Orada makam geçmez, mal mülk ise dünyada.
Kimisine rahat var, kimisi de ezada.

Berzah âlemi böyle, sürecek kýyamete.
O gün geldiði zaman, ihtiyaç var himmete.
Yalvarýrlar Ahmet e, þefaat ya Muhammed.
Burada kullar yalnýz, kimse etmez merhamet.

Divanlar kurulunca, baþlýyor ölçü tartý.
Sevabý aðýr basan, alýyor cennet kartý.
Sýrattan geçer onlar, düþenler cehenneme.
Türkmendaðlý böyledir, kalanýný söyleme.

HÝLMÝ CAN.
25.TEMMUZ.2010.

(2836)

Sosyal Medyada Paylaşın: