El açtım, umut bağlayıp ağladım!

Bilmem ki ne söylesem...
Ýçimi döküp, sinemin hicranýný serdetsem, lütuf kapýsýnýn ülfetine eriþsem
Ne kadar terennüm ettiðim keder ve hüzün var ise, içselliðimde eritsem gülsem
Ruhumun yetisinde, kalbimin ikliminde, nefsimin tezkiyesinde bir yol kat edip göçsem



Belki bilmeden, nedenleri nefeslenmeden
Ýradeyi maslahatýn ehemmiyetine müdrik olmadan, sýradan hali yoklamadan gittiysem
Tahkike eriþmeden, sebebi hikmetini öðrenmeden, sefil bir caný alem iken ve nefsimden
Aklýma geldiði gibi ikame ederken, müddeti nefesi önemsemezken cahilliðin dilinden



Ne sevmeyi hakkýyla öðrendim
Ne gönül vermenim ulviyetinde bir yol keþfettim, ne derleri önemsedim, hiç bilmedim
Ruhumun dirliðinden habersiz, kalbimin akleden sezgisinden çok nasipsiz bir nefestim
Bazen camilere giderdim, garip garip nazar ederdim,ne kadar kendimleydim bilmedim



Muhtaç olmamak için diyordum
Ve fakat nasýlsa bizzat kalbimin yegane sahibi olan Rabbime muhtaçluýðýmý unutuyordum
Görmüyordum, kitabý celilin manasýna eriþemiyordum ve bir sünnet diyor geçiyordum
Gülün naifliðine, lalenin hasrettiði sessizliðin içinde gizlediði muhabbeti duymuyordum



Ne yapýyordum ve nasýl yaþýyordum
Ümmeti muhabbetin içine düþtüðü tefrikanýn, cihandaki talanýnsebebini anlayamýyordum
Hep kendimi suçluyordum, bahaneler sýðýnarak hakikatten kaçýyordum ama ne yapýyordum
Ömür sayfamý, nefesimden kalaný, ruhumda nükseden hicraný, kalbi nidalarýmý, ancak sana anlatýyor ve lütfettiðin huzurla ferahlýyordum ve ne kadar muhtaç olduðumu anlýyordum






Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: