açtý açýktaydý yol bilmez iz bilmezdi büyük þehrin labirentlerinde. kaybolmaktan korktu gözlerini kapadý güneþe yürüdü...
her adýmda gözü görenler çarptýlar ona. yapraklarýný yoldular dallarýný kýrdýlar þaþýrdý... görenler görmüyordu.
elleriyle anlattý parmaklarýna yükledi aþkýný umudunu inancýný... sol göðsünden aþaðýya bir çizgi çizerek ’sizleri seviyorum’dedi. görenlere duyanlara.
birileri konuþuyordu soluk almadan bildi ki konuþanlar duymuyordu.
ne kadar da küçüktü küçücüktü dünya insanlar sýðmýyordu ne þehirlere ne daðlara ne vadilere. minicik miniminicikti yürekler. oysa yunusun gönlüne dünya sýðardý
bir lisan bir insan iki lisan iki insan diye diye lal olduk saðýr olduk kör olduk dönüp bakmaz olduk birbirimize..
09/08/2010 ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
n.kaygısız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.