Tohum ve toprak Sevmek ve insan Nasýl atýlýr yeryüzüne Ham gönül; Toydur, tazedir. kalp aktýkça sevgiyle Vurur duvarlarýna Sevginin dalgalarý. Ýnsan sevgi tohumu Ekmeli birbir Vurulan bir gönülle Kendi gerçeðine yürümeli.
Evet, Meþru ve doðru Ne varsa, insanýn evet dediði, Saf ve temiz Arý ve duru Ýyi ve dürüst Ta candan gelen Ne kadar bildiðin erdem, Tek tek yeþeren Filizleri akýl, vicdan, Ve Haktan gelen bir öðütle Yeniden hatýrlayan Ýnsan unuttuðunu hatýrlayan.
An an Yaprak yaprak Kalbine gelen tüm vesveselere Ýnat: Diren, yýlma doðru olandan Uðraþ ver. Ýnsan, hakikat üzerinde Ayaklarý dik duran. Üzülme, Artýk ne sapkýn Ne köfne duygular engel Hepsi koca birer yalan.
Ýþte Muhabbetten olansýn Sevmek güzel, doðal olan Fýtrattan gelene baðlanmak En baþta olduðun gibi olmak. Hakla olmak haklý olmak, Kendine gelmek Kendini bilmek Yaþam kodlarýný yeniden bulmak, Hakka çaðýrmak Kendi saf temiz fýtratla bir olmak.
(Aðustos 2010 Ýstanbul)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Melik Haker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.