Sonsuzluk denen ýþýðýn altýnda Durmadan alev alev dönen bir yusufçuk Kaderine mahkum bile bile Adým adým ilerliyor Adýna ölüm denen meleðe.
Dans ediyor uçurumun kenarýnda Kökleri yukarý doðru olan bir aðaç altýnda Kendisiyle hesaplaþmaktan korkuyor Gece denen o musibet olmasa Gündüzleri acýlarýný dindirebilirdi belki de.
Ölümün sýcak ve yakýcý koynuna Sýðýnýyor bir ümit yusufçuk Onu sarýp sarmalasý için Eþlik ediyor uçurum kenarýndaki dansýna Eriþmek için sonsuzluk denen Ýlletin manasýna.
Ýnanýyor belki de güzelliðine Heder ediyor kendini seve seve Dans ediyor durmadan Sadece dans Ta ki ölüm onu koynuna alana kadar
Bulmuþ mudur aradýðýný orada Meleðin kollarýnýn arasýnda Buz gibi dudaklarýyla Yaralarýný öperek iyileþtirmiþ midir ölüm? Bilinmez ama SON DANSINI YAPMIÞTIR ÖLÜMLE...
NoT : SoNSuZLuÐa...
Sosyal Medyada Paylaşın:
MaVi_DüŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.