aysız bahçe çiçekleri

parmak uçlarýna koydu,
aysýz bahçe çiçeklerini.
köklerini kopardý
önce.
sonra yapraklarýný...

iðreti bir düþ müydü,
siyah çiçekler
karanlýklarda.
bilinmezdi...
karanlýklarýn bu kadar kesifine
inilmezdi...

uzadý geceler...
yalnýzlýk,
yýlgýnlýk,
ayak sürüdü gecelerde.

aykýrý düþlerine,
sahici þiirler yazdý.
karadut þerbetleri ezdi,
gülümsedi.

ay,
ötelere döndürmüþtü yüzünü
izini sürmedeydi
yolculuklarýn...

yürüdü
aðýr aksak
mecalsiz...
iðreti gülüþlere dokundu,
iðreti dokunuþlarý saydý,
gecenin orta yerinde...
iðreti gelmeleri
ve
sahiden gitmeleri saydý...

aydý,
bahçe çiçeklerini aydýnlatmayan
bir ince sýzýydý aþk...
dinmeyen.

bir ikincil düþtü
aysýz bahçe çiçekleri
koku vermeyen.
gecelere..


bir þuh kahkaha duyuldu
çýnladý boþ sokaklarda,
boþ kadehlerde.
elinden tuttu yalnýzlýðýn
kadehler kýrýldý,
sokaklar doldu.

aysýz bahçe çiçeklerine baktý.
bunlar da bir düþtü,
iðreti bir gülüþten arta kalan.

03/08/2010
ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın: