Ayrılık Varsa Madem...

Hüznümün en saðlam orkestrasý çalýyor içimde
Geceyi karanlýk kuþlarým kuþatýyor!
Serseri kaðýtta atýyor kalem...
Sevdam yine tozlu yollarýný aþýyor
Bu kadar uðraþ niçin,
sonunda ayrýlýk varsa madem?
Kendimi gök mavisi denizlerde yüzer gibi
acýný ortasýna attým!
Baþka þehirlerde yokmuþ gibi
karanlýkta sokak lambasý sandým,
kahrýmdan diri diri topraða girip çýkarcasýna...

Aðýz dolusu þiir yerine
bu akþam susar gibi þarký söyledim,
denize karanlýk arkasýnda bakarken.
Ve yine o soruyla karþýlaþtým:
"Bu kadar uðraþ neden
sonunda ayrýlýk varsa madem?"

Dilimde keskin kelime var!
Her an kesebilir dilimin konuþan her yerini.
Bu kaðýt bu kaleme dar!
Þiirsiz bir rüzgar da esebilir.
Ve bu kadar uðraþ niçin
insan yazmýþken kaderini?
Ve insan bulamadan kendini
neden arar ki ötekini?
Yine ayný sorular iþgal etti,
zihnimin saðlam kalelerini:
"Sonunda ayrýlýk varsa madem,
neden kavuþtu ayrýlýðý bile bile
Havva ile Adem?!"

Onur KORKMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: