Hiç bakmadın, sanki gölgen için vardın!
Yüreðim üþüyordu
Dilim lal oluyor, gözyaþlarým boþalýyordu
Sinem bitap bir halde umutlara sýðýnýyor, çare adýna sessizce bakýnýyordu
Ne kalbin sesi, ne hissiyatýn busesi esin oluyordu , nefesim daralýyordu
Yad ellere bakýp
Nefesin sahibine sýðýnýp, bir köþede içimden geldiðince inliyordum
Çaresizdim, çünkü sevendim, gönlünü hasreden bir divaneydim, nerden bilirdim
Böyle badirelerin eþiðinde, tek taraflý bir celsede, hüküm verilmiþ ve çekip gitmiþti
Ne söylediysem
Anýlarý bir bir tazeleyip yad ettiysem, çýrpýnýp figan ettiysem de yine olmadý
Sanki bir bildiði vardý, sýrlarýn arkasýnda gizlenen bakýþlarý saklýyordu, söylemiyordu
Yolun sonuydu, demek ki nihayet buydu, çümkü gönlüm hüzünle fevkalade doluydu
Bir daha seslenmedim
Ýçselliðime iltica ederek, kalbi lekelerimin hesabýyla sabahlara kadar çaresiz bedelleþtim
Artýk yeter dedim, bir daha mý asla diyerek tövbe ettim ve kavilleþtim
Ne kadar heveslensem, gözlerime bakan nazarlarý öncelesem içinden çýkamazdým, arýldým
Ýçim yanýyordu
Ne kadar çekilmesi gereken hasret varsa, an be an ve geçen zamanda yüreðimi burkuyordu
Ah demek yetmiyordu keþkeler deva olmuyordu, hatalar bir þamar gibi yüreðime iniyordu
Ömür bitiyor, dert inletiyordu, en acý gelen ise yalnýzlýk sýzýsýydý, kalbim öyle anýyordu
Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.