SENSİZLİK

Yýllarýn altýnda ezilen duygularýmýz,
Sensizliði bitirmek istercesine!
Rüzgar’lar öyle haþýn esiyor ki!
Savururcasýna küllenmiþ sevdalarýmýzý.
Güneþ kýzgýn vuruyor!
Eritmek istercesine aþkýmýzý,
Yollar eskimiþ ,yerler nemli,
Ýzlerimizi silmek istercesine
O Palmiye aðaçlarýnýn altýnda!
Hala ellerinin nemliliði var,
Gözlerindeki þebnem duruyor
Batýyor güneþ bizi karartmak istercesine.
Mum ýþýðýndaki duygularýmýzýn
Alevlendiði an!
Sönük ziyalar da alevlendi aþkýmýz.
Öylesine tutkunduk ki sevdaya!
Ne güneþ etkilerdi bizi,.ne yel ne Rüzgar.
Islanýrdýk saatlerce Yüzerek,
Avuçlarýmýzda son bulurdu Deniz,
Ellerin avuçlarým da baþýn göðsüm de,
Sýmsýcak.
kupkuru olurdu tenlerimiz ýslaklýðýyla!
Ama þimdi sen yoksun
Günler eridi adeta
Sen yoksun ! sen yoksun ya!
Bendeki bütün benler anlamýný yitirdi.
Zaman durdu adeta.
Güneþ’in rengi neydi?
Deniz’in rengi neydi?
Sahilde çiçekler hala duruyor mu?
Renkleri soldu mu?
Bunlarýn hepsini unutabilirim!
Ama yinede ümidimi yitirmedim
her þeyi unutabilirim,
Ama tek bir þey ‘i unutamýyorum!
Dudaklarýnýn titrek öpücükleriyle
Dolu olan buselerini..

Ýsmet Kanýk
Sosyal Medyada Paylaşın: