Þöhretim mi kaldý ki makam bende ne gezer, Kalemim düþmüþ yere, gözyaþým sana yazar, Bak hazan da geçiyor, bitiyor azar azar, Zemherinin soðuðu kalbe akar ardýnca.
Ölçüyü bilemedim, tutmadý hesaplarým, Dinmedi, dinemiyor sensiz bu azaplarým, Beni sana çekiyor þu gönül girdaplarým, Ahlarým asumana varýr, çýkar ardýnca.
Bir dokundum piþmaným, kokladým kokun kaldý, Ebruli gözlerine baktým da yakýn kaldý, Oysa uzaklardasýn tenimde dokun kaldý, Þimþeklerin üstümde bana çakar ardýnca.
Ab-ý lebin ýslasýn çölleþen dil baðýmý, Ayaklarýna serdim gönül denen daðýmý, Vuslatla geçireydim senle en son çaðýmý, Deli gönül hep sana yürür, sarkar ardýnca.
Gülerken aðlýyorsan sað da iç gözyaþýmý, Gel ne olur sinene yaslayayým baþýmý, Vuslat, sevince bize sanki mezar taþý mý? Ölüm sessizliðinden gönül korkar ardýnca.
28.Temmuz.2010 12.35
Not: Fotoðraf 17.Temmuz 2010 NECATÝGÝLÝ SOLUMAK þiir þöleninden bir anýdýr. (ÝDRÝSOÐLU KONAÐI-NECATÝGÝL Evi)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet idrisoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.