SON MEKTUP

Þu ana kadar,
Bu kalemi defalarca elime aldým.
Sayfalar dolusu mektuplar yazdým.
Her seferinde;
Seni seviyorum, arkadaþ olalým,
Ömür boyu dedim….
Ve sonra hepsini yaktým.

Ýþte yine sana yazýyorum.
Herhalde bunu da vermeyeceðim.
Veremeyeceðim.
Diðerlerinde olduðu gibi,
Özenle katlayýp bir zarfa koyacaðým.
Sonra, günlerce cebimde gezecek…
Bir gün;
Onlarca günün sonunda,
Her santimetrekaresi seninle dolu odamda,
Bir elimde mektubun
Bir elimde sigaram…
Açýp kendi kendime okuyacaðým.
Sanki sana okurcasýna.

Bitmek üzereyken ilân-ý aþkým,
Elim yine kibrit cebime gidecek.
Tutuþunca güzelim sözler bir köþesinden.
Kendime lânetler yaðdýracaðým…
Aptal, korkak, pýsýrýk herif diyeceðim.
Karý diyeceðim;
Üstelik bir de aðlýyorsun.

Sýra teselliye geldiðinde,
Her seven kavuþur mu dünyada,
Sevmek ille baþ baþa kalmak mý,?
Leyla ile mecnun da hep ayrý deðil miydi?
Aþkým böyle daha kutsi,
Daha ilâhi, diyeceðim.
Sigaramý yenilerken,
Sönmek üzere olan ateþe bakýp,
Uçuþan küllerde, sana yazdýðým
SEVGÝLÝM’Ý göreceðim.

Boðazýmdaki düðümler çözülüp de,
Hýçkýrýklara dönüþtüðünde,
Odamýn duvarlarýnda yankýlanýp.
Kapý altýndan, cam aralýðýndan,
Uzayýn derinliklerine süzülecek.
Gecenin hangi saatidir bilinmez…
Kim bilir, kaç þeytan sevinip,
Kaç melek üzülecek?

Yorgun düþüpte aðlamaktan,
Yataðýma uzandýðýmda, kahrýmý
Somyamýn soðuk parmaklarý çekecek.
Aman tanrým,
aþk,
Kullarýna þifa mý, har mý?
Kýþ mý, bahar mý?
Bilemiyorum,
Canýmdan çok sevdiðim;
Senin kadar sevilen,
Benim gibi seven birileri daha var mý?

Kaderimden sonra
Sana gelecek lânetleme sýrasý.
Sürü sürü söz gelecek aklýma.
Kahýrlar, küfürler, beddualar…
Lakin hiç birini söylemeyecek dilim,
Söyleyemeyecek.

Resmin, gözyaþlarýmda ýslanýrken,
Sevgilim dediðimi duyacak,
Gülümseyecek…
Ardý ardýna öpülecek.

Birliktelik dileyerek daldýðým uykudan,
Yorgun, periþan uyandýðým da…
Sen sürünür olacaksýn yerler de…
Ben, üstün de.

Ýstanbul–1967
Hacý Ali bayram
Sosyal Medyada Paylaşın: