Yankı

Yetiþtim son demine öykümün
Çýrpýnan bir kelebeðin telaþlý kanatlarý gibi
Bir arayýþ koþuþturmasýydý gördüðüm
Savaþlar ortasýnda bir ananýn feryadý gibi…
Asýl aldandýðýmýz beyinlerimizdi,
Kendi, çok güvendiðimiz zihinlerimiz…
Ya da yeterince sadýk deðildi,
Hani o çok sevdiklerimiz…
Derler ya, yalnýzlýk paylaþýlmaz,
Paylaþýlsa yalnýzlýk olmaz,
Yine de güvensiz gecelerde, bir sese ihtiyaç duyarsýn
Ama bilirsin, insan insanýn kurdudur ancak…
Bir yastýkta teselli ararsýn
Bellidir yüreðin iflah olmaz…
Ve son bir kez aðlayayým bu gece
Ve bir sel çaðlasýn ardýmdan,
Eðer dinecekse yangýnlar,
Körelircesine aðlayayým bu gece…
Belki de benim þahitliðimde ancak bu kadar saðýrlar
Bütün acýlara kucak açmýþ sevdalýlar…
Ve ben bir failin meçhul tanýðýyým,
Ömrümün,
Sevda zaman ayarlý takviminde…
Ne zaman vazgeçilecekse acýlardan
Ýþte o vakit, kalbim örsünde bir çekice kurban gitmeli
Ve belki o zaman kocaman ellerim olacak benim de
Ve sevdalýlarýn arasýnda istediði gibi dolanacak
Aþk fýrtýnasýnda gemileri batýrmak için deðil,
Kollamak için dolaþacak
Ve belki o çok sevdiðim,
Egeli kýzý,
Ve o çok sevdiði deniz kenarýnda
Bir sevdiðiyle el eleyken
En ferahlatýcý rüzgarý parmak boðumlarý yana yana
Yüzlerine vuracak…
Ýþte ben o zaman derim ki
Son defa aðlayayým
Ve ardýndan kör olayým
Sel götürsün bastýðým kaldýrýmlarý
Ve varsýn körlüðümle þenlensin sevdiklerim
Belkide þahitliðimdedir onlarýn esirliði,
Ýþte bu yüzden belkide,
Hatta sýrf bu yüzden,
Varsýn diyorum kendi kendime,
Bu kez de kör olayým…

A. Selim AKOL



Sosyal Medyada Paylaşın: