OĞUZ HAN (METE)

Gümüþ bir tepsiye, benziyordu ay.
Oðuz un omzunda, sadaðýyla yay.
Saçlarý kumraldý, düþük býyýklý.
Çelikti kýlýcý, bozkurt baþlýklý.

Asya bozkýrýnda, onun unvaný.
Yurt etti Altayý ve Tiyanþaný.
Asyanýn fatihi, oðuz kaðandý.
Türkün sýnýrlarý, Çin e dayandý.

Esas adý Mete, o yiðit erdi.
Teoman kaðandý, tahttan indirdi.
Yýllarca þan kattý, Türk ün þanýna.
Tüm Türk boylarýný, kattý yanýna.

Hazar denizinden, Hindistan’a dek.
Birlikte atardý, Türk’lerde yürek.
Ona rakip olan, bir tek Çin vardý.
Onu da yenerek, vergiye sardý.

Oðuzun ordusu, rüzgâr gibiydi.
Bazen kasýrgaydý, esti devirdi.
Tibet’ten Keþmir e, ta Sibirya’ya.
Mete han, ün saldý, bütün dünyaya.

Biz asil Türk’leriz, soyumuz böyle.
Bu üç bin yýl önce, eskiyi söyle.
On bin yýldýr Asya, benim yurdumdur.
Tatar, Kýrgýz, Oðuz, hepsi soyumdur.

Bugün Türkiye’m var, Azeri Türkmen.
Sayýsý milyonlar çok tümen tümen.
Özbek’ler, Tacik’ler, Türkmen’ler de var.
Türk’ün hasretiyle, aðlar Altaylar.

Türkmendaðlý senin, kökün Oðuzdur.
Türkoðlu Türksün sen, soyun Yavuzdur.
Bugünde Türkiye, büyük devlettir.
Þaný yüce Türk’ler, soylu millettir.

HÝLMÝ CAN.
22.TEMMUZ.2010.

(2823)

Sosyal Medyada Paylaşın: