TÛBÂ VE KADER...

’Geçmiþ zaman olur ki Hayâlî cihân deðer...’
Erken koyulmuþ ismini, ben koymuþum meðer...

Çok aðladým unutmak için, affet olmadý...
Hiç kimse bilmiyordu ki bahtsýz güzel kader...

Hiç görmedim demiþti güneþ böyle bir güzel...
Bilmem nedir bu hâli, kader içkiden beter...

Ay vakti anladým ki kader gözlerin imiþ...
Elmas yeþilli lâleye herkes mi derbeder?

Bir fýrtýnaydý sanki esen þâir ufkuma,
Rüzgâr üþütse omzumu, sen ellerinle ger...

Bilmen gerek; kadersiz olan aynasýz yaþar,
Her ayna bir tebessüme vermiþ mi bir haber?

Bilmem senin o gönlüne kaç kerre girmiþim,
Efsunlanan gözümde, ipek saçlarýn eser...

Tûbâ, bu son oyun; açýlan perde kirpiðin...
Artýk ne yolcu kaldý ne kervan, bu son sefer...
Vezni: mefûlü fâilâtü mefâîlü fâilün


Sosyal Medyada Paylaşın: