Yitirmişim gülümü, uçurmuşum bülbülümü!

Artýk ne baharým var, ne de yazým
Karanlýklar içinde, zemheriyi yaþayan bir hicraným
Kalan umutlarým, kanatsýz çýrpýnan kuþlarým
Hep aðlarým, bahtým için el açar yanarým






Yýlgýn hevesleri þimdi ne yaparým
daðlarýn yamaçlarýndan hüzünle hasretin nefesini yoklarým
Ah umutlarým, korkular içinde sabahlatan hýçkýrýklarým
Çare olmaz avunduklarým, boyun büktüren anýlarým






Ýçimde kim vardýr, aþk niye hüzün yaþatýr
Hicran gözyaþlarýyla bir baþkadýr, kelimeler pek dokunaklýdýr
kalbim niye yastadýr, kabir için niyazdadýr
Sevda gönlüm için yakarýþtýr, eþikleri onunla aþmak þevk-i hazdýr






Gönül sýðýnak arar, ruhum hicranla sahibini anar
Kalbim inþirah için ellerimi açýp, huzur içinde yalvarmamý aðýrlar
Umutlarým firkat için aþkýn hasretini koklar ve sayýklar
Umut niye var, aþk ancak kalbin topraðýnda açar ve mis gibi kokar






Ey Rabbim, sahibimsin, melikimsin, ümidimsin
kalbimin yegane sahibisin, sen bilirsin, nefesin ferisin, ta kendisisin
Aþk için gönüllere nazar edensin, ihsan için rahmetini hasreden bir sebepsin
Korkuyu neylersin, sürurla gönüllere aþkýný ikramý edersin








Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: