dışarda keman konçertosu ve ustura gibi bir zaman

tek baþýna çalýyordu adam,tek bildiði þeyi,kemanýný
köþede büzülmüþ ama dilenmeyen
ama öyle sanýlan ihtiyar
neden bu kadar hüzünlü çalýyor diye merak etmeyen
koskoca kalabalýk gelip geçiyor yanýndan
ben izliyorum,gözlerim kemana mýhlanýp kalmýþ
ruhumsa Marsilya’da,limanda denizi seyrediyor


kar yaðmaya baþlýyor hafiften,ben hala
Marsilya’dayým,pýrýl pýrýl bir güneþin altýnda
araba klaksonlarý çalýyor mütemadiyen
çýlgýnca sürüp giden bir koþuþturmaca
kimse dönüp bakmýyor bile keman çalan ihtiyara


birazdan kara gece çökecek þehrin üstüne
ihtiyarýn altýna çöktüðü verandaya kuþlar geliyor,güvercinler
ben hayalden gerçeðe dönüyorum
ve tam karþýmýzda bir opera ilaný var;bu gece

bir öksürük tutuyor sefil ihtiyarý,birkaç dakika
keman çalmaya ara veriyor bir süre

orda öyle seyrettim,ne yanýna gitmek
ne de uzaklaþmak gibi bir fikir geçti aklýmdan


bir zamanlar bir aþký vardý diye düþündüm
gözleri yumuk ;dünyadan,yarýnlardan habersiz
çalýyordu kemanýný ve çok seviyordu belli kadim dostunu

bir genç geldi yanýna,o da öyle durdu karþýsýnda
Shopenhauer diye fýsýldadýðýný duydum tam yanýmda
baktým koltuðunda bir kitap vardý:
Knut Hamsun yazýyordu,Açlýk.

Faruk tabak
Sosyal Medyada Paylaşın: