Masal-1
Çok eski bir tarihte küçük bir ülke vardý,
Padiþah halký ile mutlu mesut yaþardý.
Padiþah bekar idi, ama vardý sevdasý,
Evlen artýk diyordu onu seven annesi.
“Evlen ki bir veliaht olsun sana” diyordu,
Her geçen gün oðlunun kafasýný yiyordu.
“Zaman geçiyor oðul, yaþýn kemale erdi.”
Her gün bir güzel kýzýn adresini söylerdi.
Padiþah “Anacýðým, daha erken” diyordu.
Ülkesinin iþleri ne etse bitmiyordu…
“Halkým ve ülkem için, çok çalýþmam lazýmdýr,
Bütün yurttaþlarýmýn huzuru tek arzumdur,
Ülkemde hiç bir fakir fukara kalmamalý,
Memleketin her ferdi mutlu mesut olmalý.”
Ülkenin insanlarý çok çalýþkan çok mertti,
Bu mutluluk huzurla günler günleri ekti.
Bir gün anasý geldi dedi: “Hakaným! Beyim!
Bir gelin getir bana, mürvetini göreyim.
Artýk bende yaþlandým yazýk deðil mi bana,
Bir gelin getir bana, kurban olayým sana.
Bir toruncuk görmezsem gözü açýk giderim,
Senden olan bir caný, caným gibi severim.
Vezirlerden birinin çok güzel bir kýzý var,
Hem akýllý hem güzel, odur sana layýk yar
Ýzin ver vezirin le bir görüþme yapayým,
Kýz da razý gelirse onu sana alayým.”
Padiþah güzel kýzý için için severdi,
“Ýþte gönül tahtýmýn tek sahibi bu” derdi.
Oðlu gülerek baktý anasýnýn yüzüne,
Dedi: “Güzel anacým bakacaðým sözüne,
Seninde yüzün gülsün mutlu ol sen ana can,
Belki bir torun verir cümlemizi yaradan.”
Çaðýrdý vezirini anasý makamýna,
Söyledi arzusunu veziri azamýna.
Vezir biraz düþündü razý geldi sonunda,
Anasý sevinerek gitti kýzýn yanýna.
Kýza açtý sýrrýný: “Bana gelin ol” dedi,
Kýz boynunu bükerek ses etmeden bekledi…
“ Neden? ” dedi anasý, “Kötü bir þey mi duydun?”
“Haþa” dedi güzel kýz, “Kötü bir þey duymadým.
Sultan da olsa oðlun var mýdýr, bir mesleði ?
Yarýn saltanat gider kalmaz ise ekmeði,
Biz o vakit ne eder nasýl ekmek buluruz ?
Aç açýk per periþan sonra sefil oluruz…
Çoluk çocuk olur da aðlarsa ekmek diye,
Ben baþýmý o zaman vuracaðým nereye ?
Düþmez kalkmaz bir Allah ya bizde düþer isek,
Benim yavrularýma kimler ekmek verecek ?
Var git oðluna söyle bir meslekcik edinsin,
Sonra gelsin canýmý feda edeyim bilsin.”
Anasý geldi dedi,” Oðul durum böyledir”,
Dedi: “Gelin arzumu padiþahýma bildir,
Ne eylerse eylesin bir meslekcik edinsin,
Sonra gelsin canýmý feda edeyim bilsin.”
padiþah çok düþündü kýzý çok haklý gördü,
Ýçten” iþte bu hatun gerçek hatundur “dedi.
Dedi: “Tez toplansýnlar vezirlerim beylerim,
Bir meslek edinmeli bana yardým eyleyin.”
Beyler vezirler gelip huzura dizildiler,
Padiþahýn derdine bir çare düþündüler.
Düþündüler acaba hangi meslek layýktýr ?
Biri dedi: “Hünkarým halýcýlýk layýktýr.
Hem temiz ve naiftir halýcýlýk mesleði,
Hemde güzel halýnýn biçilemez deðeri.”
Padiþah razý geldi dedi: “Tamam beylerim,
Bizlerde halýcýlýk mesleði öðrenelim.
Dokuma ustalarý derhal huzura gelsin,
Ustalarýn ustasý bize elini versin.”
Ustalarýn ustasý hünkara oldu hoca,
Asýk suratý güldü halýyý dokuyunca…
Bir halý dokumanýn gördüðünde zorunu,
Dedi insan döküyor gözlerinin nurunu…
Gece gündüz çalýþtý dokumayý öðrendi,
Ustalarýn ustasý hünkarý çok beðendi.
Usta dedi: “Hünkarým artýk bir usta oldun,
Ýpekten halýlarýn ruhunu sende buldun.
Bu incecik dokunan halý senin eserin,
Bu ipek halýcýðý en güzel yere serin.”
Padiþah mutlu oldu ustasýnýn sözüne,
Ustasýnýn sözüyle güven geldi özüne.
Gitti anacýðýna: “Bak usta oldum ana,
Bu ipek halýcýkta hediyem olsun ona…
Çalsýn artýk davullar yapalým bizde düðün,
Halkýma sultan olsun artýk güzel sevdiðim.”
Anasý halýcýðý götürdü kýza verdi.
“Bu hünkarýn-dan sana bir hediyedir” dedi.
Kýz halýya dokundu, gözleri doldu bir an,
Dedi: “Ana hünkara bu sefil caným kurban.
Hediyesi baþ üste aldým kabul eyledim,
Gönlümü sultanýma caný gönülden verdim.”
Kýrk gün kýrk gece düðün; alaylarý kuruldu,
Ýnsanlarýn cümlesi mesut bahtiyar oldu.
Padiþah sevdiðiyle dünya evine girdi,
Yaradan çok güzel bir evlat , onlara verdi.
Mutluluk ve huzurla günler günleri kardý,
Memleketin iþleri hünkarý pek yorardý.
Halký için her zaman gönülden çalýþýrdý,
Komþu ülke þahlarý bile çok þaþýrýrdý.
Padiþah kimi zaman veziriyle birlikte,
Halk içine çýkardý tebdili kýyafetle.
Hele derdi “Halkýmý bir yakýndan göreyim,
Sýkýntýlý bir durum varsa tezden bileyim.”
Yine öyle bir zaman halk içinde gezerken,
Karýnlarý acýktý çünkü olmuþtu öðlen.
Dediler “Temiz güzel bir aþ evi bulalým,
Acýkan mideleri bir güzel doyuralým.”
Buldular bir aþ evi girdiler içeriye,
Hancý buyur eyledi dedi “Gelin beriye.
Burasý gayet dolu arkada yerimiz var,
Arkasý geniþ ferah ön taraf sýký ve dar.”
“Olsun” dediler, “Bizde ferah yere geçelim,
Hele getir ne varsa bizde yeyip içelim.”
Sofra düzüldü vezir sultana buyur etti,
Ne güzel bir sofra bu görünüþü lezzetli.
Hem padiþah hem vezir hem yedi hemde içti,
Ýkisi de nedense kendilerinden geçti.
Meðerki yemeklerde sinsi bir ilaç varmýþ,
Her kim yerse bunlarý deliksiz uyurlarmýþ.
Padiþah uyandý ki baktý bir odadadýr,
Ne aþ evi, ne masa, nede veziri vardýr.
Eli kolu baðlýdýr tahta bir iskemleye,
Þaþkýn þaþkýn bir halde baþladý beklemeye.
Çok kasvetli bir oda yerde kemikler vardý,
Öyle pis kokuyordu insan her an kusardý…
Küçücük bir pencere ýþýkta girmiyordu,
Padiþah Ey Allah’ým: “ Bu ne iþtir? ” diyordu.
Neden sonra açýldý boþ odanýn kapýsý,
Ýçeriye girmiþti iri yarý birisi.
Sultan dedi: “Bu nedir ne yapmaktýr niyetin,
Birlikte geldiðimiz arkadaþý ne ettin?”
Adam sýrýttý, dedi: “Sen bize esir oldun
Yoldaþýnýn altýnda þimdi yanýyor odun
Burada insanlara insan eti sunarýz,
Sýran geldiði zaman senide sunacaðýz…
Bizimde iþimiz bu; kaderin bu neylersin,
Pek semiz ve güzelsin iyi para edersin.”
Padiþah anlamadý adamýn sözlerinden,
Ýki damla yaþ geldi masmavi gözlerinden.
Hani memleketimde her kes mutlu diyordu,
Bu nasýl bir durumdur hala anlamýyordu…
Neler neler yapmýþtý sevgili halký için,
Nerede hata yaptým aðladý için için.
Peki bu zor durumdan nasýl kurtulacaktý?
Sevgili yavrusuna nasýl kavuþacaktý.
Hanýmý çok bekledi sultan gelmedi geri,
Gönderdi aramaya en iyi askerleri.
Kapýldý bir telaþa gözleri dolu dolu,
Hýçkýrarak aðladý kucakladý oðlunu.
Askerler geri geldi iyi haber gelmedi,
Sultan haným þaþýrdý ne ettiðin bilmedi.
Gitti anacýðýna yalvardý ana deyi,
“Bilmem acep nerede þimdi evimin beyi.”
Günler günleri kardý haber yok padiþahtan
Bir ümit verir belki cümlemizi yaradan.
Padiþah zindanýnda için için aðlarken,
Yine açtý kapýyý o zalim katil adam.
Elinde bir býçakla: “Sýran geldi hemþehrim,
Yukarýda pirzola bekler yeni müþterim.
Senin nazik etinden çok güzel cýz býz olur,
Mekaným ýn þöhreti tüm ülkede duyulur.”
Padiþah aman deyip cellata “bir dur!” Dedi,
“Benim naciz canýmýn kýymeti nedir?” dedi.
“Kesip satsanýz beni ne olacak kârýnýz?
Yalnýz bir kez doyacak acýkýnca karnýnýz.
Öyle bir hüner var ki bende deðeri çoktur,
Ýpek halý dokurum saraylara layýktýr…
Kurun bana bir tezgah getirin ipekten ip,
Size halý yapayým rengarenk çeþit çeþit.
Götürseniz saraya ihya ederler sizi,
Ýnci mercan ya yakut verirler dizi dizi.”
Adam biraz düþündü aklýna yattý; durdu,
Temiz bir odacýða birde tezgah kurdurdu.
Getirdi iplikleri saf ipekten rengarenk,
Tezgaha dizildiler iplikler ahenk ahenk…
Çok özlemiþti sultan hatunu ve yavruyu,
Göz yaþýyla suladý dokudukça halýyý…
Aradan geçti günler halý tamama erdi,
Sultan biten halýyý zalim baþýna verdi.
“Bu ipekten halýyý dedi saraya götür,
Haným Sultana ver ki zümrüt ve yakut getir…”
Adam halýyý aldý düþtü saray yoluna,
Dünya serveti onu düþürmüþtü oyuna.
Sonra vardý saraya halý ile birlikte,
Giremedi içeri beklettiler eþikte.
Dediler: “Nedir arzun ne etmektir maksadýn,”
Dedi: “haným sultaný görmek benim muradým.
Vardýr özel bir halým layýktýr sultanýma,
Aðýrlýðýnca altýn belki verir þahsýma"
Dediler ki: “ Sultaným bir halý satan gelmiþ,
Sizden baþka kimseye halýyý vermem dermiþ.”
Halý lafý gelince gönlüne umut doldu,
Haným Sultan sevindi bir anda mutlu oldu.
Dedi: “Tez getirsinler huzura halýcýyý,
Bir an önce göreyim bu çok özel halýyý.”
Haným Sultan halýya baktý hemen anladý,
Gözleri þaþtý kaldý çokta heyecanlandý.
Bir haber gelmiþ idi evinin direðinden,
Bir mutluluk akmýþtý tertemiz yüreðinden.
Döndü adama dedi: “Arzunuz nedir deyin ?
Dile aðýrlýðýnca sana altýn vereyim.
Böyle müstesna halý hayatýmda görmedim,
Bu halýdan bir tane daha getir isterim.”
“Emrim baþým üstüne” dedi adam, çekildi,
Aðýrlýðýnca altýn hazineden verildi.
Adam altýný aldý yola düþtü giderken,
Haným Sultanýn gözü parlýyordu sevinçten.
Vezirlerde þaþýrdý biri dedi: “Sultaným,
Vallahi ben bu iþten hiç bir þey anlamadým.
Gözleriniz parlýyor sevinç ve mutlulukla
Ne gibi marifet var bu ipek halýcýk ta”
Haným Sultan gülerek vezirlerine baktý,
Sonra büyük hýþýmla hýzla ayaða kalktý.
“Halýcýnýn peþinden bir koþun hazýrlansýn,
Nereye gider gitsin dört bir yaný sarýlsýn.”
Diyerek, emir verdi vezirlere beylere,
Kendisi de atýldý çýktý en ileriye.
Çok geçmeden aþ evi asker ile sarýldý,
Sultan soðuk zindandan çar çabuk kurtarýldý.
Sultan bir meslek-çiðin önemini anladý,
Haným Sultaný gördü sevincinden aðladý.
Zalimlere verdiler en aðýr cezalarý,
Yaradan kavuþturdu þükür sevdalýlarý…
Nizamettin UCA
09.06.2010/Cuma
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.