YOL * gök adeta ikiye bölünmüþtü. gün ezberini bozmuþ ýþýltýlý güneþi yok sayýyordu. maviye serpilen kuþlar aðaç kovuklarýnda, saçak altlarýnda büzüþmüþ, Yol beni çaðýrýyordu ben direniyordum. Heybem omzumda seni bekliyordum… * tavansýz sokaklarýn,bitimli yollarýnda, kör duvarlarda yansýmaný, saðýr rüzgarda sesini, yaðmur birikintisinde izini arýyordum. ömrümün don kiþotu olmuþtum. canavara dönmüþ bir yel deðirmeni yoktu ama; yaþamý gün be gün elimden çalan , elimdeki varlarýmý alan, savaþmaya dahi takatým yokken savaþ açtýðým, binbir parçaya bölünmüþ bir ömür varken, Yol beni çaðýrýyordu ben direniyordum. Heybem omzumda seni bekliyordum… * yitirilen umutlarýn kara çarþafýna bürünen ruhum, kimliksiz bir adla serkeþ dolaþýyordu gecenin koynunda. çýkmaz sokaklarýn kuytu köþelerinde. ay ýþýðýnda þekillere bürünmüþ aðaç diplerinde. birbirine girmiþ evlerin avlularýnda. gömdüm binbir yamayla avuttuðum yüreðimi.. el açmadým,boyun eðmedim yüreðine eðildiðim kadar yol deðil handým kapýsýna bin yýl kilit vurulan Çok geç kalýnmýþ piþmanlýklarýn arefesinde Bir eski taþ plak sesi geliyordu uzaklardan * “Artýk bu solan bahçede bülbüllere yer yok Bir yer ki, sevenler, sevilenlerden haber yok Bezminde kadeh kýrdýðýmýz sevgililer yok Bir yer ki, sevenler, sevilenlerden haber yok”(*) * Ve yol beni çaðýrýyordu hala Ama ben gidiyorum artýk sevdalým. Heybem omuzumda atýmýn sýrtýndayým. Ne uykularýndaki düþ, ne düþlerindeki hayal. Ne de hayallerindeki hiçbir þeyim artýk. Yol beni çaðýrýyor ben gidiyorum. Heybem omzumda atýmýn sýrtýndayým … * Tuðbay bozkurt (*) Faruk Nafiz Çamlýbel Sosyal Medyada Paylaşın:
tuğbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.