Damarıma Basma İstanbul

sok baþýmý belaya bu gece Ýstanbul
al götür aklýmý baþýmdan
düþlerimin terlediði otel odasýna
döküldü yýldýzlarýn sýrrý yorgunluðuma
ben sana ne zaman geldim
ve sen beni bende
ne zaman sevdin be Ýstanbul


fahiþelere yuva geceler de Ben deðildim
ben deðildim yoksulluðuna katýk
taþý topraðý altýn olanda ben deðildim
çek elini üstümden Ýstanbul
dilime düþmüþken
en eskisinden leylim ley
deliyim be! deliyim iþte
en delisinden

çiçek satan çingeneler
çiçek çalar yüreðimin aþk bahçesinden
ben aþkým
aþkla doluyum iþte!...
damarýma basma, Ýstanbul!
basma bu gece


ola ki
yanýlýrda bir gün, seversem
çarpar boðazýn suyu Sarayburnu�nda
Sarayburnu�ndan da sarhoþ yüreðimize


düþeriz el ele yollara
çýnlar kulaðý Hisar�ýn
terler avuçlarýmýzda Beyoðlu
düþerken seviþmelerimiz martý çýðlýklarýndan
göz göze geldiðimiz iskelelere,
kýpkýrmýzý olur utancýndan Üsküdar
boþalýr bizim için Topkapý sarayýnýn haremi


hiç kimse bizim gibi
aþkla fethetmedi Ýstanbul�u
güneþin üþüyen yanýnda
seyreder Marmara bizi
þavký vurur öpüþmelerimizin adalara


ben bu gece sen oldum
sen de ben de Ýstanbul
tenimin esmerliði süzülür teninden
kýz kulesinin kapýsýndan gireriz içeri hýrsýz gibi

bu gece bozulur
istiklalde unuttuðmuz
aþk dolu düþlerimizin bekareti


yazýklar olsun demiyorum sana Ýstanbul!
sok baþýmý yine belalara
takýlmýþken dilime en eskisinden leylim ley
aynalarda aradýðýn aþkýn yüzü
benim yangýnýmsýn saklý gene Ýstanbul






Sosyal Medyada Paylaşın: