“refik abi yokuþu týrmanýyorken hayat soruyorum kendime bir hüzün saðanaðýnda deðiþen ne deðiþen ne”
geçilemeyen bir þehirden ýsrarla geçmeye çabalýyorum acý tanrýsý beni tanýmasýn diye yüzümü bilmeyen sokaklara yamanýyorum
adýmý unutuyorum kendimi öðütüyorum
yine O ben deðilim yine yollar karanlýk
adýmlarým avare
aþk beni kendine çaldý rengim kýzýl alyansým yok susuþum yine destursuz
bir ihtilal gibi kapanýyorum içime içim yine yok dýþarýdayým hardayým
oysa ne çok inanç büyütmüþtüm göðsümde kararmayacaktý hiçbir cevahir bir daha gök üstüme düþmeyecek yarýlmayacaktý yer
gece olunca sesler
yüzler
maskeler
sinsice çakmayacaktý riyamý suratýma kayboluþu olacaktým inkar ettiðim yanlarýmýn asla dürüst olmadýðýmý bilmeyecektim bir daha hiçbir fasýl ve kimse düþmeyecekti içime
nurhan barut Sosyal Medyada Paylaşın:
pathos13 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.