ÇOCUKKEN ÇOK AĞLARDIM

Çocukken çok aðlardým halada öyleyim!

Duygusallýk annemin ölümüyle bir kabus gibi çöktü dalýma!baþýma bela oldu her aðlayana eþlik eder oldum,

Aðlayanlar bitmezdi görürdüm hep onlarý,Irmaklar gibi çaðlardý göz yaþlarým.

Birileri durdurmak istiyordu korktuðumu bilirlerdi,Karanlýkta, gök gürültüsü, þimþeklerden.

Hatýrlatýrlardý bana tampon bile olmazdý göz yaþlarýma.

Kurtlar, devler, gaf daðý, kaçakçýlar ve jandarmalar dedikçe freni patlamýþ bir aracýn duvara çarpýp durmasý gibi dururdum.

Ýçin için yanardým; ellerim yumruk, kollarým mendil olurdu silerdim kan çanaðýna dönmüþ gözlerimi ...
Sosyal Medyada Paylaşın: