SEFİLLER VE KEFİLLER (BİR KARİKATÜR BİR ŞİİR-21)

Ey gidi Victor Hugo, yazdýðýn kitaba bak
Bir sefil tutturmuþsun, öyle yazýyor kapak.
Küreðe mahkum deðil, esir olduk icraya
Sefalet kader olmuþ, yine kaldýk bak yaya.

Ne borçlu ne de kefil, ödemeyez borcunu.
Milletçe kaçýrdýk hep, zaten ipin ucunu.
Ýcraatýn içinden, yurdumdan manzaralar.
Sefaletlen yaþarken, kefillikden tasam var.

Oylum oylum oyulduk, bankalardan kovulduk.
Eþ dost dedik yýlmadýk, üç beþ kuruþu bulduk.
Bitmiyor ödemekle, soyuldukça mum olduk..
Halen büyüyor borçlar, faiz, icra boðulduk..

Masa baþýnda yazmak, kolaydýr kitaplarý.
Sen çok iyi bilirsin, nerede insan haklarý?
Mazlum kurtuluþ için yutar oldu haplarý.
Çoluk çocuk farkýnda, "baba yüzün sapsarý"

Bizde basýn sansürlü, yazarýz süslü süslü.
Yurdumun hallerinden aðlar Ata’mýn büstü.
Aydýnlarým hapiste, çünkü onlar dürüsttü.
Bir medet sende kaldý, herkes kitaba küstü.

Medet ya Victor Hugo, bir klasik daha yaz.
Okuyanlar ders alsýn, baðýrsýn avaz avaz...
Baþýmýzda büyükler, kalan saðlar bizim der.
Tek umut sende kaldý, bari sen bir umut ver.

MEHMET FÝKRET ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın: