VEDA BUSESİ

Dudagýma KONDURDUGUN son öpücügü ben istememiþtim,
Yayvan gecelerimde uykularýmý bölmekte her gece.
Kahr ederken hayata her þafakta.
seni görememek,
Kuþ sesleri uyanmak istemek her geçen gün.
Çýk artýk düþlerimden ne olursun,
Ne olursun kilit vurdugum zincirlerimi kýrma.
Ne olursun bir daha dudaklarýma bir buse kondurma..
Nedensiz söylerken aþk þarkýlarýný sana,
Sebepsiz degildim.
Tenha yolda söylenen bir þarký gibi nakaratsýz,
Bu ayrýlýk þarkýlarýný ben yazmadýmki,
Ben bestelemedim ki bu þarkýlarý.
Bir buseyle dünyamý yýkýp geçen sevgili,
Çorak misali kurumuþ dudaklarýma bir bak,
Bir bak sonra kondur o öpücügü.
Yýkma masal dünyasý hayellerimi.
Kýrma dallarýmý, dökme yapraklarýmý.
Býrak tomurcuklansýn aþk denen nesne.
Bir yanardag içimde kabarmakta sensiz her gece,
Fýrtýnalar kopmakta savrulmakta bedenim.
Yagmur damlasý gibi iliklerime iþlemekte bu ayrýlýk.
Titretmekte tenimi soguk esen rüzgarlar.
O öpücük bir veda busesimiydi,
Ben istemedimki.
Ben istemediki kahr olasý sevdalarda yanlýzlgý.
Ve bilki artýk yanlýz degilim karanlýk gecelerde,
Ve bilki artýk yanlýz degilim bu sevdalarda..
Þair Cengiz Yýlmaz (2010)

Sosyal Medyada Paylaşın: