Ey ruhumun hicranını duymayan yar!

Ne kadar bel baðlasam
Zihnimin çeperlerine bir an durmadan sorsam
Kalbimin hazin köþesinde mahzunluðuma yansam
Hiç usanmadan seni ansam, aþkýnla umuda sarýlsam, aðlasam



Ey kalbin sen olsun aðlama
Bir vefanýn kadrini nefislere sorup, hüzne dalma
Gecelerin kuþatan elemiyle halini dertlerin gamýna býrakma
Aþkýn nasibine inanýp, heveslerine baðlanýp nafile yere hýçkýrma



Ah, gönül iþte inþirahý ne bilsin
Kapalý kapýlar ardýnda oyalanan biçare gönül neylesin
Þimdi kime söz etsin, nereye baþvurup kederleri kemale erdirsin
Alýp götüren hüsran nasýl felaha ersin, ey çaresizlik artýk benimlesin



Hani umutlar ruhuma vaat edilen yârdi
Þimdi ne bir halim kaldý ve ne de þevkim gönüllere hazla aktý
Hani sevmek en müstesna bir manaydý, kalbin ülfetiyle sürur senaydý
Kim kandý, kandýrýldý, vefa rafa kaldýrýldý, kul bilmem ki niye utanmadý



Razýyým ben her cezaya bilesin
Aklýselimliðin kadrinde nefeslenerek hakikatin rahlesinde nefeslenesin
Kalbin asla hüzünle bir yol yürümesin, sadakati sahibine þerefle teslim etsin
Halini ne hicran ziyaret etsin ve nede vicdanýn seni tarumar edip ömrünü tüketsin



Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: