İÇİMDEKİ GÖK

Ne yer vardý nede gök, her þey hiçti önceden,
Emir geldi yokluða, tek var olan yüceden...
Ol dedi, tüm kainat, doðdu tek bir heceden,
Açýldý zaman mekan, ayrýldý gün geceden...

Siyah ve soðuk boþluk, hem çok geniþ, hem derin,
Nerdedir sýnýrlarý? kat kat yüksek göklerin...

Çöldeki kumlar kadar, kalabalýk yýldýzlar,
Birbirinden çok uzak, yýldýzlar çok yalnýzlar...

Güneþ denilen yýldýz, alevli bir ateþtir,
Gecelerin düþmaný, gündüzlerle kardeþtir...

Kendinde bir varlýk yok, hem çýplaktýr, hem açtýr,
Her uydu her gezegen, bir güneþe muhtaçtýr...

Gölge düþer perdeler, halden hale bürünür,
Ya yarým ya dolunay, ya bir hilal görünür...

Ay parlak bir aynadýr, yansýr üstünden ýþýk,
Ön yüzü parýldarken, arkasý kapkaranlýk...

Ayý takmýþ koluna, gece gündüz gidiyor,
Bir cezbeye kapýlmýþ, sanki tavaf ediyor...

Dönüyor mavi küre, göðsün de binbir renkle,
Raksederek dönüyor, mükemmel bir ahenkle...

Sýrtýn da emanetler, nice sýrlar taþýyor,
Devasa bir mekan da, uzun yollar aþýyor...

Geçmiþten geleceðe, ilerliyor durmadan,
Yorulmak dinlenmek yok, son duraða varmadan.
Bir ses, bir nefes, bütün zaman tek bir an,
Ne yer kalýr nede gök, üflenince borazan...

Ramis Atlýk


Sosyal Medyada Paylaşın: