Bana gitmeyi öðrettiler Kalamadým hiç bir yerde. Ne ana kucaðý, ne baba ocaðý, Ne zaman geri döner, Ne onlar yerindeler. Ne ben o hayalimdeki benim, Ne duygularým ayný seyrinde.
Bana gitmeyi öðrettiler Kalmayý bilsem de ne çýkar. Her mekanda bu caniler Ruhu çirkefle beslenmiþ. Medenilik ne diye? sorsan yanýt veremez Ýnsanlýktan eser yok, huzuru katlettiler.
Bana gitmeyi öðrettiler Kalýþým hep kimine zarar. Dalkavuk- yalaka en gözde dost, Çýkarlarýn kaymaðý cazipse doyurmaya Dürüstlüðü kim takar rant ise kast. Hafýzalar silinmiþ anlamsýz meseleler, Morfin zehriyle uyuþmuþ düþünceler. Göremiyorsa gözler, hüsrana dönen sonu Doðrularý söyleyip haykýrmak neye yarar.
Bana gitmeyi öðrettiler Varlýðým oldukça engel. Ne etiket Alim’i oldum, Ne bilgisiz bir cahil. Asla maþa olmadým, söz yerinde konuþtum Ne hallere düþtüm,kaldým yalnýz ortada, Belki gitmek en doðrusu Ýnsanlýk mý? bitiþi son noktada.
Suskunyolcu Haziran 2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Suskunyolcu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.