Ne medeniyetlerin beþiðini salladým ben, Ne imparatorlar, ne sultanlar büyüttüm sinemde, Acýlar gördüm savaþlarda, depremlerde, Sevinçler gördüm düðünlerde, fetihlerde, Özlemler, mutluluklar, aþklar daha neler neler, Hepsi de sarmaþýktýr halâ yüreðimde.
Pek çok isimler taktýlar bana; Ama en fazla Ýstanbul’u sevdim ben, Belki daha da fazla Ýstanbul sevdi beni.
Ah siz! Saraylar yaptýnýz yýkmak için, Medeniyetler kurdunuz yok etmek için, Savaþtýnýz barýþ için ve yaþadýnýz ölmek için.
Ah siz! Ayný hikâyenin farklý aktörleri, Geçmiþi bilmez, geleceði göremezsiniz Sadece benim oysa, Ýkisi arasýndaki köprü ve çýpasý þimdinin Sadece ben Ýstanbul; koca kýz.
Ýþte, Geçmiþ ile gelecek kolkola gezerken, Þimdi, tutturmuþ türküsünü söylerken, Seyrediyorum onlarý zamanýn penceresinden. Ve Ýkibini geçtikten beridir, Saymýyor artýk yaþýný bu koca kýz.
Ah! Pek çok isimler taktýlar bana; Ama en fazla Ýstanbul’u sevdim ben Belki daha da fazla Ýstanbul sevdi beni.
Özlem Pekcan Sosyal Medyada Paylaşın:
özlempekcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.