Karanlýðýn içinden bir el uzanýr bana Ve bir ses:"Yaklaþ" diye kulaðýma fýsýldar. Düþerim yalýnayak o sesin arkasýna Derim: "Al götür beni, götür; her yer bana dar!.."
O sesin çaðrýsýyla özülkeme giderken Dizlerimi uygarlýk zinciriyle baðlarlar. Ve kentin insanlarý ahkâm keser:"Çok erken..." Sonra "Zavallý!" deyip benim için aðlarlar...
Halbuki býraksalar beni kendi hâlime Kýrýlsa zincirlerim, çöküverse duvarlar Aðlayanlar elini bir uzatsa elime Görecekler ki orda yalnýzca "saadet" var...
Ahmet KÖKEN Sosyal Medyada Paylaşın:
hocaoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.