Ne bir sincap görmüþ, Ne de bir karga... Baktým ki tek baþýna, Duruyor dalda... Yapraklar terketmiþ, Yeþil terketmiþ, Unutulmuþ kalmýþ, Yalnýz orada... Acep ne edeyim diye düþündüm. Sopanýn ucuna taktým bir kanca. Ona doðru uzattým aðaç boyunca. Daha dokunmadan sopa o dala, Düþüverdi CEVÝZ, hemen avcuma... Kýsmet benim dedim, Böyle olunca...
Görmemiþ niye bunu insanlar? Ne sincaplar ne de kargalar... Buldum diye sevindim, Kýrdým cevizi... Bir de ne göreyim? Ýçi kof çýktý...
Anladým ki sincaplar Ve de kargalar, Bilirlermiþ onun fos olduðunu. O zaman farkettim yanýldýðýmý Etrafa bakýndým kimler var diye, Aðaçlarýn birinde kara bir karga Sýrýtýp uzaktan bakýyor bana. Öte yanda bir sincap, Almýþ yanýna, Þarkýlar söylüyor, Çocuklarýna... Mahcup ve üzgün, Ayrýldým hemen, Baþka hayvanlar da, Bana gülmeden.
Necati Dikmen Sosyal Medyada Paylaşın:
nedi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.