Babasın sen!

Sen babasýn,
Dik dur…

Omuzlarýn dik olsun,
Bakýþlarýnda öyle.

Sesin cýlýz çýkmamalý.

Bilmediðin kelâmý etmemeli,
Lafýný bin tartýp söylemelisin.

Babasýn artýk sen.
Sabýrla olacaksýn…

Evlâdýný ilk kez,
Aldýðýn aný hatýrla kucaðýna.
O masûmun kokusu,
Cennetten bir delilcesine gibi
Yakmadý mý yüreðini?

Gözleri nasýl bir Yusuf kuyusudur ki,
Düþsen içine çýkmak istemezsin…

Sesi, ne bülbülde var,
Ne de baþka bir yaratýlmýþta.
Gece, gece yarýsý ya da gündüz
Ne fark eder, duy gülüþünü neþelen.
Kaygýlan her aðlamasýna…

Elini tutmasý, gülmesi, aðlamasý,
Nasýl büyük nimettir,
Yaþayan bilir bir tek…

Derdin birse,
Bin bir olacak elbet!
Kolay deðil evlât büyütmek.

Sen sabredeceksin,
Ama zorla deðil, þükürle,
Sevinçle yapacaksýn yeni vazifeni.
Onurunla büyüteceksin,
Ve gurur duyacaksýn yavrunla…

Sen babasýn artýk.

Dikkat edeceksin her þeyine

Unutma her anne babanýn çocuðu vardýr
Lâkin her çocuðun bir ana babasý yok.
Doðurmakla, dünyaya getirmekle bitiyor mu iþ?

Bana ne tüm bunlardan diyemezsin!
Deme, vicdânýn varsa diyemezsin zaten,
Ama dersen bil o zaman, sen baba deðilsin…


11.33 – 20 Haziran 2010
Ýstanbul



Sosyal Medyada Paylaşın: